Sylwia Hanff - tancerka butoh; butoh uczyła się u największych mistrzów (Ko Murobushi, DaisukeYashimoto, Carlotta Ikeda, Atsushi Takenouchi, Kan Katsura, Tadashi Endo); choreoterapeutka, instruktorka improwizacji tańca i symboliki ciała (cetyfikat Instytutu Dynamiki Tańca i Ruchu w Essen); nauczycielka kundalini yogi (Międzynarodowy Certyfikat KRI, USA) i medytacji labiryntu (Veriditas Trained Labirynth Facilitator, USA); tancerka-mim; tańca współczesnego i orientalnego uczyła się na wielu międzynarodowych festiwalach i warsztatach tańca w Polsce, Niemczech i Wielkiej Brytanii; uczyła się i występowała ze Studiem Mimów Stefana Niedziałkowskiego w Teatrze na Woli; tańczyła w międzynarodowych projektach tanecznych w choreografii Atsushiego Takenouchi, Katy Juhash i Fran Barbe, a także spektaklu "Taniec Lasu" w choreografii Kana Katsury we współpracy ze Stowarzyszenie Chorea; była aktorka zawodowego zespołu Warszawskiego Teatru Pantomimy, współpracuje m.in. z Teatrem Narodowym i Operą Narodową, teatrami fizycznymi; założyła i prowadzi Teatru ciała LIMEN; mgr filozofii UW, menadżerka kultury (dyplom Studium Menadżerów Kultury UAM); wielokrotnie organizowała warsztaty butoh oraz choreoterapii opartej na butoh z Atsushim Takenouch dla tancerzy, pedagogów specjalnych oraz rodzin z dziećmi); kuratorka kursów terapii tańcem dla pedagogów specjalnych (MCKiS).
BUTOH - kontrkulturowa forma współczesnego tańca, która narodziła się w Japonii na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Nazywany "Ankoku butoh" - tańcem ciemności, butoh zrywa z kanonami tradycyjnej sztuki, nie tylko japońskiej. Powstał w atmosferze buntu wobec tradycyjnego japońskiego teatru i tańca, ale także wobec dominacji kultury euro-amerykańskiej. Butoh odwołuje się do starych wierzeń, obrzędów i ludowej estetyki brzydoty; inspiracją były też ekspresjonizm, koncepcja teatru okrucieństwa Antonin'a Artaud'a, filozofia Nietzsche'go, pisma Bataille'a, twórczość Genet'a; sam w sobie jest świętem i rytuałem wyzwalającym wewnętrzną energię i eksplorującym mroki podświadomości. Z premedytacją ukazuje zakazane dotąd obszary życia.
Nie opiera się on na żadnej technice, w tradycyjnie rozumianym sensie techniki tanecznej. Zamiast choreografii czy pozycji tanecznej proponuje "totalną obecność", którą można osiągnąć dzięki przyjęciu przez tancerza szczególnej psychofizycznej postawy określanej pojęciem butoh-body (jap. butoh-tai). Nie oznacza ono fizycznego ciała, ale stan umysłu, czy raczej jedność ciało-umysł. Stan ten - podobny świadomemu śnieniu - jest przekroczeniem dualizmu przedmiot-podmiot, świadomość-nieświadomość. Ciało tancerza butoh nie jest obiektem kontrolowanym i kierowanym przez wolę podmiotu. Taniec butoh jest procesem czystego doświadczenia (medytacją w ruchu), w którym to nie tancerz tańczy, ale "jest tańczony".
Nie pokazuj więcej